Lombok: tempels, rijstvelden & vulkanen!
Blijf op de hoogte en volg Juna
27 Augustus 2012 | Indonesië, Lombok
Selamat siang,
We zijn nog maar net twee dagen in Surabaya, maar we mogen nu alweer op reis! Heerlijk!
Om 1uur vliegen we naar Mataram, de hoofdstad van Lombok, waar we om 3uur weer landen (het is hier één uur later!). Met een shuttlebus rijden we begeleid door karaoke van een soort Indonesische André Hazes in ongeveer twee uur naar Senggigi, waar we voor de deur van Sonya Guesthouse worden afgezet. We hebben een prima tweepersoonskamer met een beetje een primitieve badkamer, we moeten zelf met emmers water de wc doortrekken bijvoorbeeld. Sonya is wel heel lief!
We eten bij Café Coco Loco een goddelijke vegetarische rode curry met uitzicht op het strand. Hierna lopen we langs een travel agency, waar we een dagtour naar Kuta, Mataram en omgeving, transport naar Gili Trawangan (waar Denise haar duikpadi zal gaan halen) en een driedaagse trekking door de Rinjani-vulkaan boeken. Leuke vooruitzichten!
De volgende ochtend douchen we ijskoud in een soort slang uit de muur en eten we een bananenpannenkoek met verse ananas en papaya, zeker een van de beste ontbijtjes tot nu toe! Om 9uur worden we opgepikt om aan onze tour te beginnen. We verwachten met een busje en een klein groepje op stap te gaan, maar er stopt een grote auto met een privéchauffeur. Hij vertelt ons dat hij kan stoppen wanneer me maar willen en dat hij ons zoveel mogelijk wilt laten zien, nice!
Onze eerste stop is bij een begraafplaats met kleurige, hindoeïstische familiegraven. Bij het uitstappen vallen ons meteen de vele paard-en-wagens op die hier rondrijden, de locals gebruiken dit als een soort taxi. Vervolgens gaan we op weg naar Mayure, een floating house temple. De tempel telt niet zoveel voor, maar het is leuk om te kijken hoe een hindoeïstische vrouw aan het offeren is en hoe de lokale jongetjes even verderop schaterlachend met hun vlieger rondrennen. Onderweg stoppen we nog bij Kampung Belanda, waar we allerlei Oud-Hollandse huizen zien, de oude haven en een pottery village waar een vrouw ons voordoet hoe ze hier potten en keramiek maken.
Wanneer we onderweg zijn naar Sukarara, een traditioneel weversdorpje, willen we onderweg stoppen om foto's van de rijstvelden te maken. We lopen een stukje verderop een paadje in dat langs een huis met een prachtige tuin loopt en nemen snel wat foto's. Opeens komt er een oud vrouwtje tevoorschijn dat onverstaanbare kreten naar ons begint te schreeuwen. We denken dat ze bedoelt dat we weg moeten gaan en lopen terug naar de poort. Dan komt haar dochter tevoorschijn, een ontzettend spontane vrouw die zegt dat ze 'little English' spreekt en ons uitnodigt hun huis binnen te gaan. De oude vrouw blijkt doofstom te zijn, maar ze poseert wel prachtig voor de foto. We krijgen een stuk fruit aangeboden, milk saboe, een heerlijke, zachte, zoete, melkachtige vrucht. Ze neemt ons mee op een rondleiding door de mooie tuin en met onze weinige woordjes Bahasa en haar paar woordjes Engels communiceren we met elkaar. Met de boodschap dat we zeker nog eens terug zullen komen, nemen we afscheid van haar.
Na Sukarara is het tijd voor Kuta! Prachtig Kuta, een uitgestrekt wit strand, palmbomen, rotsen en bergen die het helderblauwe water omlijsten. We wandelen door het rulle zand het hele strand af, genietend van de rust en het koude water dat af en toe over onze voeten spoelt. Na een mangosapje bij de beach bar is het alweer tijd om terug te keren naar Senggigi. Onderweg stopt onze chauffeur omdat er festiviteiten voor Independence Day zijn. Kleine jongetjes moeten een lange paal omhoog klimmen en het snoepgoed dat erboven hangt te pakken proberen te krijgen. Het doel hiervan is om de kleine jongetjes al vroeg sterk te maken door middel van competitie, om de paal heen staan veel mensen te kijken, lachen en aan te moedigen. Wat een geluk dat we dit hebben kunnen zien!
Net voor zonsondergang bereiken we de Pura Batu Bolong, de hindoeïstische tempel die bovenop een rots ligt en over het hele strand uitkijkt. Het uitzicht op de zon, die vlak naast de Gunung Agung (vulkaan op Bali) de zee in zakt, is adembenemend.
Na spring rolls, Cap Cay groente en een ijsje bij Yessy's Café zit deze mooie dag er alweer op!
Om kwart over 8 worden we zaterdag door onze travel agent opgehaald om naar de haven te gaan. Van hieruit varen we in ongeveer 20 minuutjes naar Gili Trawangan. Hier aangekomen begint Denise meteen met duiken en ik ga op zoek naar een slaapplek. Via Mohni, de duikinstructeur komt ik terecht bij Dua Nina, dat gerund wordt door een heel lief koppel, waar de kamers ruim zijn en er een knusse tuin is met zitjes in de schaduw van de bomen.
De rest van de dagen zal ik doorbrengen met lezen, zonnen en slapen. Dat slapen is vooral erg nodig haha, de eerste nacht slapen we namelijk gewoon helemaal niet. Het is de eerste dag van de Idul Fitri, het einde van de Ramadhan en de imam zingt de HELE nacht… Ik drink milkshakes, ijskoude cola's, bintang bier en verse sapjes die voor je neus in een blender bereid worden. Ik eet loempiaatjes, heel veel ijsjes, curry en gado gado. De tweede dag verbrand ik mijn rug echt episch, doordat ik in de zon in slaap val en de derde dag breng ik vooral met hoofdpijn in de schaduw door. Het is hier heel relaxed en leuk, maar ook erg toeristisch dus ik vind het niet erg om morgen weer we te gaan. Wel heel chill is dat er hier geen auto's of scootertjes mogen rijden, alleen fietsers en paarden! De tweede dag ben ik ook een beetje buiten de gebaande paden gaan wandelen en heb ik heel veel gezinnetjes gezien die in kleine hutjes nog traditioneel leven tussen de loslopende geiten en kippen. Dit vond ik natuurlijk wel weer superleuk!
De derde avond gaan we voor het eerst sinds we hier zijn op stap! Er is een feestje bij Blue Marlin en op maandagavond is dat echt 'the place to be' op Gili Trawangan. Het valt zeker niet tegen, de dj draait goede trance en we kunnen heerlijk dansen, dansen, dansen. Op het einde van de avond ontstaat er een kring waarin allerlei locals om de beurt gaan breakdancen, zo vet!
De volgende ochtend staan we na een kleine 4 uurtjes slaap op, ontbijten met een goed gevulde omelet en checken uit. We halen voor de laatste keer een verse mango-sinaasappel-banaan smoothie, we lunchen vegetarische spaghetti bij The Green Cafe en ik chill op het strand tot we de boot terug hebben om 3uur. Als ik op het strand zit, vraag teen Indonesische vrouw of ze bij me mag komen zitten en we praten over mijn studie, haar baan en haar familie. Haar drie kindjes worden aan me voorgesteld en ze nodigt me zelfs uit om bij haar thuis te komen logeren in Centraal Lombok. Zo'n moment is echt symbolisch voor hoe gastvrij de Indonesische mensen zijn!
Om half4 vertrekken we met de boot terug naar Lombok en vanaf de haven brengt Mohni ons weer naar Sonya Guesthouse. We hebben eigenlijk voor morgen gereserveerd en helaas is alles al vol. Ze heeft wel nog een tweepersoonskamer vrij in haar kleine huisje en we besluiten die dan maar te nemen. We doen wat boodschapjes, eten een superlekkere curry bij Papa Besar, doen een hairtreatment bij een massagesalon en brengen onze bagage naar de travel agency. Bij Sonya krijgen we nog een warme thee en om een uur of 11 gaan we slapen. Ik heb al sinds de lunch last van buikkrampen en 's nachts heb ik voor het eerst sinds we weg zijn diarree en voor mij wordt het dus helaas een nacht zonder slaap…
Om 04:30 gaat de wekker, we pakken snel ons kleine dagrugzakje in en ik ga nog twee keer naar de wc. We worden door een taxi opgehaald en samen met een Duitse jongen gaan we op weg naar Senaru, waar we de trekking zal beginnen. Ik ben inmiddels ook nog heel misselijk, dus een echt fijn ritje is het niet. Aangekomen in Senaru krijgen we ontbijt en vertrekken we met een auto naar de ingang van het Rinjani Nationaal Park. We moeten ons registreren en leren de groep kennen: 2 Duitse vriendinnetjes, een Duits koppel dat in Zwitserland woont, een Frans koppel, een Zwitsers koppel, een Canadees koppel, twee Nederlandse vrienden en een Franse jongen. We vertrekken met onze gids, Sammy, een jongen uit Sembaru, de jungle in. Het is ontzettend benauwd en we moeten meteen al heel erg bergop lopen. Ik heb gelukkig net voor het eerst weer wat kunnen eten, maar ik voel me nog steeds niet echt goed. Goede timing zo, met de trekking voor de boeg!
Om half 1 bereiken we de post waar we zullen lunchen en waar het uit de zon opeens weer heel koud is. Onze porters bereiden noodlesoep met groentes en ei en verse ananas na, terwijl wij op een zeil liggen bij te komen en te kletsen. Om half3 trekken we weer verder door de jungle, Franni, Vivi (de Duitse meisjes), Denise en ik voorop. Op een gegeven moment lopen we de hele tijd door de mist, we zijn nu in de wolken. Als we boven de wolken komen, is het landschap meteen heel anders, veel minder bomen en de junglevegetatie is nu echt helemaal weg. Het is wel supermooi hierboven, omdat je nu voor het eerst alle bergen kunt zien. Ik kan wel foto's blijven maken!
Om 5uur/half6 (de tijden tijdens deze 3 dagen zijn een beetje blurry, omdat ik geen mobiel of horloge bij me had) bereiken we de campsite van vanavond. We zijn vandaag van 600m hoogte gestegen tot de 2500m waar we vannacht zullen slapen. We zoeken een tentje uit en de zien de ondergaande zon langzaam in de wolken verdwijnen. Dan is het ook meteen superkoud en merken we dat we echt veel te weinig kleren bij ons hebben. Gelukkig wordt er een vuurtje gemaakt, waar we met z'n allen omheen gaan zitten en drinken we thee die naar plastic smaakt, maar je vanbinnen weer helemaal warm laat worden. We eten nasi goreng rond het vuur en om 8uur vertrekken we naar de tent om te slapen. Het is ijs- en ijskoud en we slapen op een superdun matje, dus de nacht is wederom heel slecht. Als ik 's nachts naar buiten ga om te plassen, vernikkel ik van de kou, maar boven mij is de hemel compleet bezaaid met sterren en ik hoor niks dan de wind die door het gras waait.
Om half7 staan we op, ontbijten (een koude bananenpannenkoek) en wisselen verhalen met elkaar uit over de crappy nacht. We pakken ons rugzakje in en lopen in een dik halfuur naar boven tot het kobaltblauwe kratermeer. De krater is voor het laatst uitgebarsten in 2010, vier keer op een dag toen zelfs. Het is eindelijk tijd om eens niet bergop te lopen, we moeten nu namelijk naar beneden om bij het meer te komen, dat op ongeveer 2000 meter hoogte ligt. Afdalen is daarentegen ook best uitdagend, het is overal heel zanderig en je moet je goed vasthouden omdat je makkelijk kunt vallen als je zo steil naar beneden gaat. We bereiken het meer ongeveer 2uur later en een groot deel van de groep waagt zich aan het ijskoude water. Ik heb geen handdoek bij me en besluit deze daarom maar over te slaan. Next up zijn de hot springs, warmwaterbronnen en die laat ik natuurlijk niet aan me voorbijgaan! Te midden van een soort Lord of the Rings landschap ontspannen onze pijnlijke spieren in het warme water. We lunchen bij het meer en dan is het weer tijd om omhoog te klimmen tot 2600 meter. Mijn water is al sinds voor de lunch op en in de brandende zon naar boven klimmen, is dan ook ontzettend zwaar. Ik loop het grootste gedeelte met Marc, Melle, Nicolas, Olav en Julianna. We pauzeren regelmatig en sporen elkaar dan weer aan om verder te gaan. Als we de campsite bereikt hebben, kunnen we nog even heerlijk genieten van de zon voordat hij ondergaat. Het water dat de porters net uit de bron hebben gehaald, smaakte nog nooit zó goed. De avond is een beetje hetzelfde als gister, kijken naar de zon die ondergaat, vuurtje maken en opwarmen, thee drinken, eten en op tijd naar bed. De wekker voor vannacht staat om 02:00, great…
Om 02:10 staan we op, drinken thee met z'n allen rond het vuur en eten koekjes. Dan is het toch echt tijd om op weg te gaan, het is vannacht tijd om te top (3700m) te gaan beklimmen en van daaraf de zon op te zien komen! Als we beginnen met lopen, voel ik meteen al dat er iets mis is met mijn benen. Terwijl de anderen het eerste stuk nog gewoon zonder al te veel moeite naar boven kunnen klimmen, blijf ik maar vallen. Mijn benen trillen de hele tijd en het is alsof ze me gewoon niet meer kunnen dragen. Ik ben al snel de groep waarmee ik liep kwijt en een porter blijft een tijdje bij me om me weer omhoog te duwen elke keer als ik in het zand val. Op een gegeven moment denkt hij geloof ik dat het niet veel nut meer heeft en loopt hij verder. Als ik ergens aan het rusten ben, kom ik Marc en Melle tegen die achter me liepen en we lopen samen verder. Op een langzaam tempo gaan we vooruit en we blijven af en toe rusten achter een rots waar je uit de wind zit. Het is onvoorstelbaar koud, dus je moet wel blijven bewegen om warm te blijven. Ik kan mijn tenen en vingers al uren niet meer voelen.
Het laatste stuk naar de top is echt het allerzwaarst, het steile pad bestaat alleen maar uit losliggende stenen en bij elke stap die je zet schuif je weer een meter naar beneden. Als ik nog maar 100meter naar de top moet, houden mijn benen het echt niet meer en kan ik niks anders dan rillend neerploffen op de stenen en van daaraf de zon zien opkomen. Ik kan gelukkig nog net met mijn verkleumde vingertje het knopje van mijn fototoestel induwen, hihi. Het is inmiddels bijna half7 en ik kijk naar de zon die langzaam alle bergen verlicht en verwarmt, naar de schaduw van de vulkaan die achter ons op de wolken neerstrijkt, naar het kratermeer waaromheen de lucht roze kleurt en ik besef dat het allemaal de moeite waard was. De eerste mensen komen inmiddels naar beneden en ik weet dat ik die 100m naar de top echt niet meer vol ga houden, dus ik loop 50m naar beneden waar Marc achter een rots ligt te schuilen. Samen zetten we de afdaling in, lekker naar beneden rennen en schuiven. We komen Olav, Julianna en Nicolas nog tegen en om 8uur bereiken we de campsite. Hier schud ik een halve vulkaan stenen uit mijn schoenen en bekijk ik de blaren op mijn voeten. We ontbijten sandwiches en wederom een koude bananenpannenkoek.
Lang rusten mogen we niet, want we moeten weer naar beneden. Dit is gelukkig wel een stuk minder zwaar, al gaan je tenen en knieën er na verloop van tijd wel echt pijn van doen. Om een uur of 12 maken de porters voor het laatst een lunch voor ons klaar en loop ik samen met Vivi in ongeveer anderhalfuurtje naar Sembaru, het eindpunt van de trekking.
Met een auto worden we met de hele groep naar Senaru teruggereden. Met z'n 13en in de laadbak en Marc en Melle voorin! We zitten op de rand van de laadbak en bij elke hobbel voel je een pijnscheut door je kont, haha. Als we door een bocht gaan, moet je je heel goed vastgehouden anders val je achterover de laadbak uit. De chauffeur toetert op overstekende apen en honden, we worden ingehaald door brommertjes die beladen zijn met kokosnoten en overal zwaaien er mensen naar ons. Jullie kunnen dus wel begrijpen dat de rit van een uur echt voorbij vloog!
Na het afscheid een groot gedeelte van de groep, vertrekken we met een klein gedeelte naar Senggigi om onze bagage op te halen en vervolgens door naar Mataram met Marc en Melle. De chauffeur zet ons af bij Oka Guesthouse, waar een bed en een zeer welkome douche op ons wacht! We nemen ook afscheid van de Nederlandse boys en zijn weer met z'n tweeën over. We schrikken ons rot als we in de spiegel kijken, mijn haren zijn pluizig en het lijkt wel alsof ik echt krullen heb nadat mijn haar 3 dagen in een vlecht heeft gezeten, mijn gezicht is verbrand, mijn wenkbrauwen zijn werkelijk zwart van de stof en ik heb overal zwarte vlekken van stof en modder in mijn gezicht. Een wonder dat we hier nog mochten slapen hihi.
Na wat een Chinees diner, wat lezen en kletsen gaan we om half12 slapen en uit gewoonte worden we de volgende ochtend om 6uur wakker. Om 4uur vliegen we terug naar Surabaya en vanavond kunnen we eindelijk voor het eerst in ons eigen appartementje slapen!
De 10 dagen zijn werkelijk voorbij gevlogen, maar wat was het weer fijn. Vooral de vulkaantrekking heeft echt ontzettend veel indruk op mij gemaakt. I am so lucky.
Liefs & kusjes,
Juna
P.S. Foto's staan weer op facebook (https://www.facebook.com/media/set/?set=a.413350762060284.99120.100001560902312&type=1) en op picasa (https://picasaweb.google.com/109575642997285967807/LombokGiliTrawangan2012).
We zijn nog maar net twee dagen in Surabaya, maar we mogen nu alweer op reis! Heerlijk!
Om 1uur vliegen we naar Mataram, de hoofdstad van Lombok, waar we om 3uur weer landen (het is hier één uur later!). Met een shuttlebus rijden we begeleid door karaoke van een soort Indonesische André Hazes in ongeveer twee uur naar Senggigi, waar we voor de deur van Sonya Guesthouse worden afgezet. We hebben een prima tweepersoonskamer met een beetje een primitieve badkamer, we moeten zelf met emmers water de wc doortrekken bijvoorbeeld. Sonya is wel heel lief!
We eten bij Café Coco Loco een goddelijke vegetarische rode curry met uitzicht op het strand. Hierna lopen we langs een travel agency, waar we een dagtour naar Kuta, Mataram en omgeving, transport naar Gili Trawangan (waar Denise haar duikpadi zal gaan halen) en een driedaagse trekking door de Rinjani-vulkaan boeken. Leuke vooruitzichten!
De volgende ochtend douchen we ijskoud in een soort slang uit de muur en eten we een bananenpannenkoek met verse ananas en papaya, zeker een van de beste ontbijtjes tot nu toe! Om 9uur worden we opgepikt om aan onze tour te beginnen. We verwachten met een busje en een klein groepje op stap te gaan, maar er stopt een grote auto met een privéchauffeur. Hij vertelt ons dat hij kan stoppen wanneer me maar willen en dat hij ons zoveel mogelijk wilt laten zien, nice!
Onze eerste stop is bij een begraafplaats met kleurige, hindoeïstische familiegraven. Bij het uitstappen vallen ons meteen de vele paard-en-wagens op die hier rondrijden, de locals gebruiken dit als een soort taxi. Vervolgens gaan we op weg naar Mayure, een floating house temple. De tempel telt niet zoveel voor, maar het is leuk om te kijken hoe een hindoeïstische vrouw aan het offeren is en hoe de lokale jongetjes even verderop schaterlachend met hun vlieger rondrennen. Onderweg stoppen we nog bij Kampung Belanda, waar we allerlei Oud-Hollandse huizen zien, de oude haven en een pottery village waar een vrouw ons voordoet hoe ze hier potten en keramiek maken.
Wanneer we onderweg zijn naar Sukarara, een traditioneel weversdorpje, willen we onderweg stoppen om foto's van de rijstvelden te maken. We lopen een stukje verderop een paadje in dat langs een huis met een prachtige tuin loopt en nemen snel wat foto's. Opeens komt er een oud vrouwtje tevoorschijn dat onverstaanbare kreten naar ons begint te schreeuwen. We denken dat ze bedoelt dat we weg moeten gaan en lopen terug naar de poort. Dan komt haar dochter tevoorschijn, een ontzettend spontane vrouw die zegt dat ze 'little English' spreekt en ons uitnodigt hun huis binnen te gaan. De oude vrouw blijkt doofstom te zijn, maar ze poseert wel prachtig voor de foto. We krijgen een stuk fruit aangeboden, milk saboe, een heerlijke, zachte, zoete, melkachtige vrucht. Ze neemt ons mee op een rondleiding door de mooie tuin en met onze weinige woordjes Bahasa en haar paar woordjes Engels communiceren we met elkaar. Met de boodschap dat we zeker nog eens terug zullen komen, nemen we afscheid van haar.
Na Sukarara is het tijd voor Kuta! Prachtig Kuta, een uitgestrekt wit strand, palmbomen, rotsen en bergen die het helderblauwe water omlijsten. We wandelen door het rulle zand het hele strand af, genietend van de rust en het koude water dat af en toe over onze voeten spoelt. Na een mangosapje bij de beach bar is het alweer tijd om terug te keren naar Senggigi. Onderweg stopt onze chauffeur omdat er festiviteiten voor Independence Day zijn. Kleine jongetjes moeten een lange paal omhoog klimmen en het snoepgoed dat erboven hangt te pakken proberen te krijgen. Het doel hiervan is om de kleine jongetjes al vroeg sterk te maken door middel van competitie, om de paal heen staan veel mensen te kijken, lachen en aan te moedigen. Wat een geluk dat we dit hebben kunnen zien!
Net voor zonsondergang bereiken we de Pura Batu Bolong, de hindoeïstische tempel die bovenop een rots ligt en over het hele strand uitkijkt. Het uitzicht op de zon, die vlak naast de Gunung Agung (vulkaan op Bali) de zee in zakt, is adembenemend.
Na spring rolls, Cap Cay groente en een ijsje bij Yessy's Café zit deze mooie dag er alweer op!
Om kwart over 8 worden we zaterdag door onze travel agent opgehaald om naar de haven te gaan. Van hieruit varen we in ongeveer 20 minuutjes naar Gili Trawangan. Hier aangekomen begint Denise meteen met duiken en ik ga op zoek naar een slaapplek. Via Mohni, de duikinstructeur komt ik terecht bij Dua Nina, dat gerund wordt door een heel lief koppel, waar de kamers ruim zijn en er een knusse tuin is met zitjes in de schaduw van de bomen.
De rest van de dagen zal ik doorbrengen met lezen, zonnen en slapen. Dat slapen is vooral erg nodig haha, de eerste nacht slapen we namelijk gewoon helemaal niet. Het is de eerste dag van de Idul Fitri, het einde van de Ramadhan en de imam zingt de HELE nacht… Ik drink milkshakes, ijskoude cola's, bintang bier en verse sapjes die voor je neus in een blender bereid worden. Ik eet loempiaatjes, heel veel ijsjes, curry en gado gado. De tweede dag verbrand ik mijn rug echt episch, doordat ik in de zon in slaap val en de derde dag breng ik vooral met hoofdpijn in de schaduw door. Het is hier heel relaxed en leuk, maar ook erg toeristisch dus ik vind het niet erg om morgen weer we te gaan. Wel heel chill is dat er hier geen auto's of scootertjes mogen rijden, alleen fietsers en paarden! De tweede dag ben ik ook een beetje buiten de gebaande paden gaan wandelen en heb ik heel veel gezinnetjes gezien die in kleine hutjes nog traditioneel leven tussen de loslopende geiten en kippen. Dit vond ik natuurlijk wel weer superleuk!
De derde avond gaan we voor het eerst sinds we hier zijn op stap! Er is een feestje bij Blue Marlin en op maandagavond is dat echt 'the place to be' op Gili Trawangan. Het valt zeker niet tegen, de dj draait goede trance en we kunnen heerlijk dansen, dansen, dansen. Op het einde van de avond ontstaat er een kring waarin allerlei locals om de beurt gaan breakdancen, zo vet!
De volgende ochtend staan we na een kleine 4 uurtjes slaap op, ontbijten met een goed gevulde omelet en checken uit. We halen voor de laatste keer een verse mango-sinaasappel-banaan smoothie, we lunchen vegetarische spaghetti bij The Green Cafe en ik chill op het strand tot we de boot terug hebben om 3uur. Als ik op het strand zit, vraag teen Indonesische vrouw of ze bij me mag komen zitten en we praten over mijn studie, haar baan en haar familie. Haar drie kindjes worden aan me voorgesteld en ze nodigt me zelfs uit om bij haar thuis te komen logeren in Centraal Lombok. Zo'n moment is echt symbolisch voor hoe gastvrij de Indonesische mensen zijn!
Om half4 vertrekken we met de boot terug naar Lombok en vanaf de haven brengt Mohni ons weer naar Sonya Guesthouse. We hebben eigenlijk voor morgen gereserveerd en helaas is alles al vol. Ze heeft wel nog een tweepersoonskamer vrij in haar kleine huisje en we besluiten die dan maar te nemen. We doen wat boodschapjes, eten een superlekkere curry bij Papa Besar, doen een hairtreatment bij een massagesalon en brengen onze bagage naar de travel agency. Bij Sonya krijgen we nog een warme thee en om een uur of 11 gaan we slapen. Ik heb al sinds de lunch last van buikkrampen en 's nachts heb ik voor het eerst sinds we weg zijn diarree en voor mij wordt het dus helaas een nacht zonder slaap…
Om 04:30 gaat de wekker, we pakken snel ons kleine dagrugzakje in en ik ga nog twee keer naar de wc. We worden door een taxi opgehaald en samen met een Duitse jongen gaan we op weg naar Senaru, waar we de trekking zal beginnen. Ik ben inmiddels ook nog heel misselijk, dus een echt fijn ritje is het niet. Aangekomen in Senaru krijgen we ontbijt en vertrekken we met een auto naar de ingang van het Rinjani Nationaal Park. We moeten ons registreren en leren de groep kennen: 2 Duitse vriendinnetjes, een Duits koppel dat in Zwitserland woont, een Frans koppel, een Zwitsers koppel, een Canadees koppel, twee Nederlandse vrienden en een Franse jongen. We vertrekken met onze gids, Sammy, een jongen uit Sembaru, de jungle in. Het is ontzettend benauwd en we moeten meteen al heel erg bergop lopen. Ik heb gelukkig net voor het eerst weer wat kunnen eten, maar ik voel me nog steeds niet echt goed. Goede timing zo, met de trekking voor de boeg!
Om half 1 bereiken we de post waar we zullen lunchen en waar het uit de zon opeens weer heel koud is. Onze porters bereiden noodlesoep met groentes en ei en verse ananas na, terwijl wij op een zeil liggen bij te komen en te kletsen. Om half3 trekken we weer verder door de jungle, Franni, Vivi (de Duitse meisjes), Denise en ik voorop. Op een gegeven moment lopen we de hele tijd door de mist, we zijn nu in de wolken. Als we boven de wolken komen, is het landschap meteen heel anders, veel minder bomen en de junglevegetatie is nu echt helemaal weg. Het is wel supermooi hierboven, omdat je nu voor het eerst alle bergen kunt zien. Ik kan wel foto's blijven maken!
Om 5uur/half6 (de tijden tijdens deze 3 dagen zijn een beetje blurry, omdat ik geen mobiel of horloge bij me had) bereiken we de campsite van vanavond. We zijn vandaag van 600m hoogte gestegen tot de 2500m waar we vannacht zullen slapen. We zoeken een tentje uit en de zien de ondergaande zon langzaam in de wolken verdwijnen. Dan is het ook meteen superkoud en merken we dat we echt veel te weinig kleren bij ons hebben. Gelukkig wordt er een vuurtje gemaakt, waar we met z'n allen omheen gaan zitten en drinken we thee die naar plastic smaakt, maar je vanbinnen weer helemaal warm laat worden. We eten nasi goreng rond het vuur en om 8uur vertrekken we naar de tent om te slapen. Het is ijs- en ijskoud en we slapen op een superdun matje, dus de nacht is wederom heel slecht. Als ik 's nachts naar buiten ga om te plassen, vernikkel ik van de kou, maar boven mij is de hemel compleet bezaaid met sterren en ik hoor niks dan de wind die door het gras waait.
Om half7 staan we op, ontbijten (een koude bananenpannenkoek) en wisselen verhalen met elkaar uit over de crappy nacht. We pakken ons rugzakje in en lopen in een dik halfuur naar boven tot het kobaltblauwe kratermeer. De krater is voor het laatst uitgebarsten in 2010, vier keer op een dag toen zelfs. Het is eindelijk tijd om eens niet bergop te lopen, we moeten nu namelijk naar beneden om bij het meer te komen, dat op ongeveer 2000 meter hoogte ligt. Afdalen is daarentegen ook best uitdagend, het is overal heel zanderig en je moet je goed vasthouden omdat je makkelijk kunt vallen als je zo steil naar beneden gaat. We bereiken het meer ongeveer 2uur later en een groot deel van de groep waagt zich aan het ijskoude water. Ik heb geen handdoek bij me en besluit deze daarom maar over te slaan. Next up zijn de hot springs, warmwaterbronnen en die laat ik natuurlijk niet aan me voorbijgaan! Te midden van een soort Lord of the Rings landschap ontspannen onze pijnlijke spieren in het warme water. We lunchen bij het meer en dan is het weer tijd om omhoog te klimmen tot 2600 meter. Mijn water is al sinds voor de lunch op en in de brandende zon naar boven klimmen, is dan ook ontzettend zwaar. Ik loop het grootste gedeelte met Marc, Melle, Nicolas, Olav en Julianna. We pauzeren regelmatig en sporen elkaar dan weer aan om verder te gaan. Als we de campsite bereikt hebben, kunnen we nog even heerlijk genieten van de zon voordat hij ondergaat. Het water dat de porters net uit de bron hebben gehaald, smaakte nog nooit zó goed. De avond is een beetje hetzelfde als gister, kijken naar de zon die ondergaat, vuurtje maken en opwarmen, thee drinken, eten en op tijd naar bed. De wekker voor vannacht staat om 02:00, great…
Om 02:10 staan we op, drinken thee met z'n allen rond het vuur en eten koekjes. Dan is het toch echt tijd om op weg te gaan, het is vannacht tijd om te top (3700m) te gaan beklimmen en van daaraf de zon op te zien komen! Als we beginnen met lopen, voel ik meteen al dat er iets mis is met mijn benen. Terwijl de anderen het eerste stuk nog gewoon zonder al te veel moeite naar boven kunnen klimmen, blijf ik maar vallen. Mijn benen trillen de hele tijd en het is alsof ze me gewoon niet meer kunnen dragen. Ik ben al snel de groep waarmee ik liep kwijt en een porter blijft een tijdje bij me om me weer omhoog te duwen elke keer als ik in het zand val. Op een gegeven moment denkt hij geloof ik dat het niet veel nut meer heeft en loopt hij verder. Als ik ergens aan het rusten ben, kom ik Marc en Melle tegen die achter me liepen en we lopen samen verder. Op een langzaam tempo gaan we vooruit en we blijven af en toe rusten achter een rots waar je uit de wind zit. Het is onvoorstelbaar koud, dus je moet wel blijven bewegen om warm te blijven. Ik kan mijn tenen en vingers al uren niet meer voelen.
Het laatste stuk naar de top is echt het allerzwaarst, het steile pad bestaat alleen maar uit losliggende stenen en bij elke stap die je zet schuif je weer een meter naar beneden. Als ik nog maar 100meter naar de top moet, houden mijn benen het echt niet meer en kan ik niks anders dan rillend neerploffen op de stenen en van daaraf de zon zien opkomen. Ik kan gelukkig nog net met mijn verkleumde vingertje het knopje van mijn fototoestel induwen, hihi. Het is inmiddels bijna half7 en ik kijk naar de zon die langzaam alle bergen verlicht en verwarmt, naar de schaduw van de vulkaan die achter ons op de wolken neerstrijkt, naar het kratermeer waaromheen de lucht roze kleurt en ik besef dat het allemaal de moeite waard was. De eerste mensen komen inmiddels naar beneden en ik weet dat ik die 100m naar de top echt niet meer vol ga houden, dus ik loop 50m naar beneden waar Marc achter een rots ligt te schuilen. Samen zetten we de afdaling in, lekker naar beneden rennen en schuiven. We komen Olav, Julianna en Nicolas nog tegen en om 8uur bereiken we de campsite. Hier schud ik een halve vulkaan stenen uit mijn schoenen en bekijk ik de blaren op mijn voeten. We ontbijten sandwiches en wederom een koude bananenpannenkoek.
Lang rusten mogen we niet, want we moeten weer naar beneden. Dit is gelukkig wel een stuk minder zwaar, al gaan je tenen en knieën er na verloop van tijd wel echt pijn van doen. Om een uur of 12 maken de porters voor het laatst een lunch voor ons klaar en loop ik samen met Vivi in ongeveer anderhalfuurtje naar Sembaru, het eindpunt van de trekking.
Met een auto worden we met de hele groep naar Senaru teruggereden. Met z'n 13en in de laadbak en Marc en Melle voorin! We zitten op de rand van de laadbak en bij elke hobbel voel je een pijnscheut door je kont, haha. Als we door een bocht gaan, moet je je heel goed vastgehouden anders val je achterover de laadbak uit. De chauffeur toetert op overstekende apen en honden, we worden ingehaald door brommertjes die beladen zijn met kokosnoten en overal zwaaien er mensen naar ons. Jullie kunnen dus wel begrijpen dat de rit van een uur echt voorbij vloog!
Na het afscheid een groot gedeelte van de groep, vertrekken we met een klein gedeelte naar Senggigi om onze bagage op te halen en vervolgens door naar Mataram met Marc en Melle. De chauffeur zet ons af bij Oka Guesthouse, waar een bed en een zeer welkome douche op ons wacht! We nemen ook afscheid van de Nederlandse boys en zijn weer met z'n tweeën over. We schrikken ons rot als we in de spiegel kijken, mijn haren zijn pluizig en het lijkt wel alsof ik echt krullen heb nadat mijn haar 3 dagen in een vlecht heeft gezeten, mijn gezicht is verbrand, mijn wenkbrauwen zijn werkelijk zwart van de stof en ik heb overal zwarte vlekken van stof en modder in mijn gezicht. Een wonder dat we hier nog mochten slapen hihi.
Na wat een Chinees diner, wat lezen en kletsen gaan we om half12 slapen en uit gewoonte worden we de volgende ochtend om 6uur wakker. Om 4uur vliegen we terug naar Surabaya en vanavond kunnen we eindelijk voor het eerst in ons eigen appartementje slapen!
De 10 dagen zijn werkelijk voorbij gevlogen, maar wat was het weer fijn. Vooral de vulkaantrekking heeft echt ontzettend veel indruk op mij gemaakt. I am so lucky.
Liefs & kusjes,
Juna
P.S. Foto's staan weer op facebook (https://www.facebook.com/media/set/?set=a.413350762060284.99120.100001560902312&type=1) en op picasa (https://picasaweb.google.com/109575642997285967807/LombokGiliTrawangan2012).
-
27 Augustus 2012 - 09:46
Lian:
Hooi Juna!
Wat heb je weer veel mooie dingen meegemaakt. Superknap dat je zo ver die vulkaan op bent geklommen. Wat een doorzetter! Veel plezier in Surabaya op de uni! Ben ook erg benieuwd hoe dat zal zijn.
Veeel liefs, Lian -
27 Augustus 2012 - 13:58
Niki:
Wauw Juna goed volgehouden die tocht! Zal allemaal echt wel de moeite waard zijn, tenminste zo klinkt het en zo zien de foto's eruit.
Geniet ervan en ben benieuwd of je morgen wel echt school hebt ;)
xx
Niki #3 -
27 Augustus 2012 - 16:19
José:
Hoi Juna,
Ik heb zo'n bewondering voor je! Ik weet hoe zwaar zo'n tocht is en dat je soms denkt dat je echt niet meer vooruit kan.
En als je benen zo gaan trillen, voelt dat ook best eng!!!
Maar toch heb je door gezet, dat is mentaliteit. Petje af.
Je had alleen compeed moeten mee nemen. Ik heb er ook niet aan gedacht, had ook eigenlijk niet verwacht dat je zo'n zware tochten zou gaan doen.
Of had je niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn.
Dat is misschien wel goed, anders had je het misschien niet gedaan.
En het is en blijft toch een super ervaring!
En ondanks de moeheid en de pijn aan je voeten geeft het toch een super gevoel!!!
En daarbij begon je ook nog niet echt fit aan de tocht.
Dus toch uit eindelijk geveld en aan de diarree, ja het ging ook al erg lang super goed.
Maar wie weet ben je nu weer wat meer gehard.
En nu gaat het gewone leven beginnen, studeren en weer dingen doen.
Nou ja van gewoon kan je natuurlijk eigenlijk niet spreken.
Ben benieuwd hoe dat weer gaat bevallen.
We horen het wel weer.
liefs en een dikke knuffel. xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xmama -
27 Augustus 2012 - 17:29
Kevin En Renée:
Hey lief!
Wat een prachtige verhalen weer! Ik snap je gevoel op trawangan, meno en air zijn veel puurder! Maar gelukkig heb je lekker kunnen uitrusten. Wat een prachtige trekking, heb zojuist de foto's op Facebook bewonderd.
Ben benieuwd hoe jullie appartementje bevalt en of je nu eindelijk eens moet gaan studeren!
Geniet! Dikke kus van ons! -
27 Augustus 2012 - 19:49
Lisa:
Hoi lieve Juna!
Wat leuk om weer al die mooie verhalen van je te mogen lezen en samen met de foto's lijkt het net alsof ik er ook een beetje bij ben. Nu lekker genieten in je eigen appartementje en lekker studeren :)
We appennnn <3
Heel veel kusjes uit Meerssen xxxxx -
27 Augustus 2012 - 19:54
Bob:
Supergaaf allemaal! Volgende trip naarrr Indonesië! -
28 Augustus 2012 - 21:40
Marjolein En Aaike:
He Juna!
Wat een mooie verhalen zeg! En wat een feest van herkenning voor ons! Heel leuk om dat allemaal te lezen en te zien! Op naar de volgende avonturen! We wachten met spanning op een nieuw verhaal! -
02 September 2012 - 12:20
Cisca En Peter:
Beste Juna,
Enige weken geleden at Jos bij ons en vertelde ons uitgebreid over je eerste ervaringen in de 'Gordel van Smaragd'. Even later stuurde Jos ons je link, zodat wij je konden gaan volgen. Onze complimenten voor je levendige, gedetailleerde schrijfstijl: je ziet, hoort, proeft en ruikt Indonesie! Ook leuk te lezen dat het contact met de 'locals' zo gemakkelijk verloopt. Als toerist kies je niet echt de gemakkelijkste excursies: Chapeau! We zijn ook heel benieuwd wat je ervaringen in Surabaya zullen zijn, en welke andere steden je op java gaat bezoeken. Wij zijn beide meer stads- dan natuurtoeristen... Voor andere steden op Java heb je toch ook nog tijd, of is het alleen maar studie?
Mocht je nog tips kunnen gebruiken voor de (gedetailleerde) verkenning van welke Hollandse overblijfselen dan ook in de grotere steden, laat het dan gerust weten. Indien gewenst, kan ik de wandelroutes uit de Gids historische Stadswandelingen Indonesie verschenen in 2011 (Jakarta, Bandung, Semarang - overigens de best bewaard gebleven VOC-stad - Yogjakarta, Surabaya en Malang) voor je scannen. Die laatste relatief koele, want hoger gelegen stad, slechts zo'n 90 km van jouw huidige woonplaats, heeft mijn speciale belangstelling. Daar woonde in de jaren dertig en begin jaren veertig, de best schrijvende journalist van het oude Nederlands-Indie, Willem Walraven. Hij is mijn favoriete Indische schrijver, die ik in 1992 bij toeval ontdekte. Met veel humor, passie, kritiek en een vleugje cynisme, ging Walraven in zijn artikelen in De Indische Courant de, als een van de weinigen, de - in zijn ogen volstrekt verkeerde - Koloniale maatschappij te lijf. "Mijn geschrijf laat niemand onverschillig. Ze vinden het prachtig of ze worden er kwaad om, vooral het laatste"!
Lees als je terugkomt in Nederland zijn verzamelde Brieven - 942 fascinerende bladzijden - en je
leest de beste, meest directe impressies van onze vooroorlogse kolonie. En heel veel over Walravens persoonlijke (jeugd) obsessies. We wensen je heel veel voortgezet plezier en groeten je hartelijk,
Cisca en Peter, Maastricht -
02 September 2012 - 12:20
Cisca En Peter:
Beste Juna,
Enige weken geleden at Jos bij ons en vertelde ons uitgebreid over je eerste ervaringen in de 'Gordel van Smaragd'. Even later stuurde Jos ons je link, zodat wij je konden gaan volgen. Onze complimenten voor je levendige, gedetailleerde schrijfstijl: je ziet, hoort, proeft en ruikt Indonesie! Ook leuk te lezen dat het contact met de 'locals' zo gemakkelijk verloopt. Als toerist kies je niet echt de gemakkelijkste excursies: Chapeau! We zijn ook heel benieuwd wat je ervaringen in Surabaya zullen zijn, en welke andere steden je op java gaat bezoeken. Wij zijn beide meer stads- dan natuurtoeristen... Voor andere steden op Java heb je toch ook nog tijd, of is het alleen maar studie?
Mocht je nog tips kunnen gebruiken voor de (gedetailleerde) verkenning van welke Hollandse overblijfselen dan ook in de grotere steden, laat het dan gerust weten. Indien gewenst, kan ik de wandelroutes uit de Gids historische Stadswandelingen Indonesie verschenen in 2011 (Jakarta, Bandung, Semarang - overigens de best bewaard gebleven VOC-stad - Yogjakarta, Surabaya en Malang) voor je scannen. Die laatste relatief koele, want hoger gelegen stad, slechts zo'n 90 km van jouw huidige woonplaats, heeft mijn speciale belangstelling. Daar woonde in de jaren dertig en begin jaren veertig, de best schrijvende journalist van het oude Nederlands-Indie, Willem Walraven. Hij is mijn favoriete Indische schrijver, die ik in 1992 bij toeval ontdekte. Met veel humor, passie, kritiek en een vleugje cynisme, ging Walraven in zijn artikelen in De Indische Courant de, als een van de weinigen, de - in zijn ogen volstrekt verkeerde - Koloniale maatschappij te lijf. "Mijn geschrijf laat niemand onverschillig. Ze vinden het prachtig of ze worden er kwaad om, vooral het laatste"!
Lees als je terugkomt in Nederland zijn verzamelde Brieven - 942 fascinerende bladzijden - en je
leest de beste, meest directe impressies van onze vooroorlogse kolonie. En heel veel over Walravens persoonlijke (jeugd) obsessies. We wensen je heel veel voortgezet plezier en groeten je hartelijk,
Cisca en Peter, Maastricht -
03 September 2012 - 22:21
Els:
Hello Lucky Girl,
Ik heb met plezier jouw verhalen gelezen en ben getuigen van jouw mooie belevingen.
Prachtig.
Afgelopen vrijdag was ik bij José en hoorde dat je in de loop van de dag contact met ons probeerde te krijgen, wat jammer genoeg niet lukte.
Mama heeft ons bijgepraat omtrent jouw welbevinden.
Niet dat zij alles zal weten maar in ieder geval iets.
Daaag sjat hout tig good.
Eine dikke poen.
-
04 September 2012 - 10:27
Carin:
Hee Juna,
Het klinkt allemaal prachtig! Ik volg je uiteraard ook via FB. Knap dat je het hebt volgehouden!
Heel veel succes met je studie, ik ben weer benieuwd naar de volgende verhalen.
Heeeel veeel groetjes van Robert en Carin -
05 September 2012 - 14:11
Mien En Jac Sieben:
Van José hebben we je gegevens gekregen en nu genieten we van je verslagen.We wensen je nog een heel fijne tijd toe.
Groetjes, Mien en Jac -
06 September 2012 - 09:57
Juna Van Der Poort:
Hee Cisca & Peter,
Bedankt voor jullie complimenten! Ik vermaak me hier ook echt heel goed, dus fijn dat dat terug te lezen is in mijn verhalen.
Ik heb nog genoeg tijd om andere steden in Java ook te bezoeken, heb namelijk elke week al op woensdagmiddag weekend dus in het weekend willen we wel steeds tripjes maken (in Surabaya is er verder niet zo heel veel te zien). Dus als je die wandelingen voor me in zou willen scannen, zou dat super zijn! Het zijn allemaal steden die nog op het lijstje staan van wat we nog willen gaan doen dus. Ik ken een meisje die in Malang woont en we gaan daar binnenkort een weekend naartoe, dus ik ben heel benieuwd of ik daar nog iets van Walraven terug kan vinden. Klinkt als een heel interessante man en ik zal zeker zijn verzamelde brieven gaan lezen als ik terug ben!
Alvast heel erg bedankt en als je nog iets invalt dat ik zeker moet zien hier, hoor ik het graag!
Mijn e-mailadres is: juntje_vdp@hotmail.com.
Groetjes, Juna
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
